Mijn werkgever, Martijn, heeft springpaarden. Na de vele verhalen willen wij de paarden zien. Na een werkweek is het dan zover. Martijn voorop, ik daarachter en daarachter de andere collega’s.
Voordat wij vertrokken zei hij tegen mij:
‘Ik rijd wel voorop, als je harder wil, knipper je met je lichten dan weet ik dat ik harder kan.’
We gaan op weg, het is vrijdag en spitsuur. Wij komen in een file te staan. Stapvoets rijden we achter elkaar. Als grap begin ik met mijn lichten te knipperen.
Hij stapt uit zijn auto, en schreeuwt, armen gebarend, kwaad: ‘IK KAN TOCH OOK NIET HARDER!’
Hij ziet de humor er niet van in.