Eindelijk, na een lange rit, plof ik neer op het bed in de hotelkamer. De airco zoemt, motjes dansen om de lamp. Ik zet mijn relaxmodus aan en staar naar het plafond.
Ineens flitst er iets voorbij. Ik sla het weg, maar voel daarna een plop gevolgd door gefladder in mijn oor. Kleine vleugels swingen daar de cha-cha-cha en ik ben de dansvloer. Ik gil, een paniekerige schreeuw die op de gang te horen moet zijn. Ik zwaai met mijn armen en krijs harder. Na een eeuwigheid wordt het diertje uit mijn gehoorgang verwijderd.
‘Een kleine mot.’
Rillend bedek ik mijn oren. Nooit zal ik nog op dezelfde manier naar ronddartelende insecten kijken.