‘Probeer je te ontspannen’, zegt ze. ‘Dit is dagelijkse kost voor mij.’
Elke vezel in mijn lijf verzet zich tegen mijn poging daartoe.
Mijn tanden beginnen harder te trillen. Mijn lijf rilt.
Een warme hand veegt de tranen die ik niet kon tegenhouden van mijn wang.
‘Rustig maar. Het is zo gepiept’, lacht mijn man vriendelijk. Ik probeer me te vermannen en duw mijn benen tegen de steunen.
De daaropvolgende minuten gaan cognitief als een waas langs mij heen. Maar elke handeling ketent zich in de vorm van scherpe steken vast in mijn lijf.
Eenmaal terug in de auto begin ik hard te huilen. Walgend van mijzelf. Welke vrouw huilt nou bij een onderzoek bij de gynaecoloog?