Rituelen kalmeren me.
Ik aai mijn zwarte kat. Werp tonijn op een bord. Zet koffie.
De beker valt. Mijn ontbijt ligt op de vloer. Ik ga zitten. Ik wacht. Doe niets.
Er komt niemand aangesneld. Ik ben het gewend.

14 jaar alweer. Zat ik in een ziekenhuisbed. Ik wachtte. Verder niets.
De arts trok de deur dicht. Ik schrok. Ik gooide mijn beker om. ‘U heeft MS’.
Niemand deed iets.

Het bleef even stil. ‘Ach dokter, een rolstoel kan prima’.
De zuster kwam. Ik lachte lief in de lift terug.

Ik buig. Raap een scherf op. Kijk ernaar. De verleiding is er. Ik doe niets.  
Dit is het. Dit ben ik. Ik ben het gewend.
Nieuwe kansen komen er altijd.