Al vanaf jongs af aan zwom ik met oordoppen in. Eerst vanwege de wekelijkse oorontstekingen, daarna omdat ik maar niet gewend raakte aan het gevoel van water in mijn oren. De manier waarop het vloeide, popte, vast leek te zitten. Toen ik ouder werd begon ik me te schamen. Alleen de kleine kinderen hadden limegroen rubber in hun oren. Tijdens de zomervakantie voordat ik achttien werd, dook ik van een vlot in het meer. De oordop viel uit, en bleek toch niet te drijven. Ik besloot het als een teken te zien, een aanmoediging van het universum. Ik heb sinds die vakantie nooit meer oordoppen gedragen.