Ik stond verveeld de waxinelichtjes te vullen, naast grote herdenkingskaarsen met een typische stockfoto erop. Ik dacht ineens aan jou, want ik steek thuis wel eens een kaarsje voor je op. Ik wilde al een tijdje een herdenkingskaars halen. Maar die niet, glimlachte ik, je zou het helemaal niks vinden.  
Daar was het verdriet, het gemis, de onwennigheid weer. Voor ik het wist, stond ik te huilen in het schap. Terwijl de tranen over mijn wangen rolden, ging ik verder met het vullen. Volgens mij heeft niemand het gezien, maar ze zouden het vast begrijpen.