Ik zit op een van de hoalten baanken en kiek noar ‘t kasteel Twickel. De vrouw nӧast mie springt op en rӧp teggen ’n echtpaar dat an koomp fietsen: ‘zal ik oe op de foto zetten?’ Zee veult zich oavervallen, mer spӧlt het met. ‘Doo mer net of het kasteel van oe is’. ‘Dat is ok zoo’, zegt de man, met geveul vuur humor en trekt ziene geleefde teggen zich an. ‘Twee torteldoeven, onmeunig mooi of nich dan’ en dan klik-klik. Het mot opneij, de leu stoat der mer half op. Zee kreijt het oet as het echtpaar ne ‘wulpse pose’ annemt. ‘Ooh miene tortelduufkes, wat leef, too ‘n smӧkske.’ Disse vrouw is wat te kort kӧmmen, duch mie.