Daar zat hij weer op zijn troon. Hij vertelde hoe hij zijn vriendin ten huwelijk had gevraagd. Alles had hij al geregeld, de hele bruiloft. De plek, de catering, de DJ, de trouwambtenaar. Zelfs de jurk had hij al geregeld. Hij wist haar maat, dus zo moeilijk was dat niet. Ze hoefde alleen nog maar ‘ja’ te zeggen. Hij lachte hardop, leunde iets achterover en haalde zijn hand door zijn grijze haren.

‘Kat in het bakkie’, zei hij. Ik dacht aan zijn zoon. De blonde versie van deze man waarmee ik twintig jaar van mijn leven had doorgebracht.

‘Kat in het bakkie’, herhaalde ik. Ik lachte omdat ik niet meer in het bakkie zat.