In een volle coupé, voel ik de verrotte peer onderin mijn rugzak. Wanneer ik het lijkje bovenhaal, kijkt de vrouw tegenover me mee. Ik schaam me, het lijkt alsof ik mijn zaakjes niet op orde heb, wat niet per se zo is, maar dan had ik er graag kadering bij gegeven, als ‘dit is een uitzondering’ of ‘die peer is niet van mij’. Ik had willen zeggen dat peren ook doodgaan. Susan. En dat het leven overweldigend is. En waarom verantwoord ik me. Als ik een perenprut-rugzak wil, is dat mijn probleem! Susan! Ik besluit de peer naast mijn voet te leggen, tot hij van zijn steeltje afbreekt. Pats. Bruine smurrie voor haar voeten. Schaamte is moeilijk om te praten.