Meestal zwaai ik mijn zoon uit als hij 's ochtends naar school fietst, maar vanmorgen niet. Op deze zomerse woensdagochtend geef ik hem een vlugge zoen, wens hem succes met zijn eerste dag van de toetsweek en loop naar buiten voor een ommetje met de hond.

Een paar straten verder zie ik een ambulance staan bij het hospice in onze wijk. Dat gebeurt wel vaker. Een mevrouw op de stoep staat schijnbaar enthousiast te zwaaien naar degene in de ambulance. Dat zag ik nog niet eerder.

Dan rijd de ambulance weg en zie ik wat erop staat: kinderwensambulance. 

Als mijn zoon vanmiddag thuiskomt, houd ik hem wat langer vast.