Het mag niet, de as van je overleden hond uitstrooien op openbaar domein. We wachtten tot het schemerdonker en smokkelden je in de plastic zak van het dierencrematorium mee het bos in, tot bij je lievelingsboom. Het strooien duurde langer dan verwacht; je was een grote loebas die nu metamorfoseerde tot een ferme kring hondenas rond een stam.

Door mijn betraande wimpers heen zag ik heel flou een vlek op de bast van de boom. Ik weet het zeker, de uil knipoogde goedkeurend.