Mijn dochter belt. ‘Hoi mam! Ik kom langs met Obelix. Ik ben er bijna!’, zegt ze. Ik schrik me kapot!

Daar komt ze.                                                           

Triomfantelijk loopt ze onze straat in. Op teenslippers! In haar rechterhand de teugel, om haar linker onderarm haar zilverkleurige handtas. Haar paard, alleen gewend aan de omgeving van de manege, oogt rustig. ‘Jij durft! Zó onverstandig dit!’, zeg ik. Stiekem ook zó dapper. Ik maak foto's van het verliefde stel. Ze klimt op zijn rug. Haar benen bungelen, zo zonder stijgbeugels. Ze bekijkt zichzelf in de spiegeling van het raam en vertrekt weer.

‘Je hebt wel heel veel zelfvertrouwen!’, roep ik. Ze kijkt over haar rechterschouder achterom: ‘Nee hoor! Ik vertrouw mezelf niet. Ik vertrouw hem!’