Een zittend gat hef altied wat. Dat zei mien vader as ik in zien ogen een onnozele kwestie an de orde stell’n. Now was hie ok van de generatie wiet hard warken mos. Hie kon gin tied verknooien. Ze waar’n ok niet gewend om ovver gevuulens noa te denken. Dat prakkezeren levert ow niks op. ‘Doar is gin zalve an te strieken’, zei hij, as hie wear ’s heuren van vrouwluu met allerlei klacht’n. Loat ze an’t wark goan. Dus hard warken heb ik wal e’leard.

‘Zitten is het nieuwe roken’, heure wi’j tegenwoordig. Mien vader wist’t al: ‘Een zittend gat hef altied wat.’