Als hofnar kon ik de pijn weglachen. Kijk naar mij, ik ben grappig. Kijk! Maar kom niet bij mij! Jullie pesters zullen mij niet krijgen, want kijk, ik maak mezelf wel belachelijk voor jullie. Nadat ik mezelf van vmbo tot universiteit omhoog gevochten had, meldde ik mij aan bij een comedy club. 
Daar werd op een mooie avond een vraag gesteld: Wie schrijft wel eens gedichten? Weifelend stak ik mijn hand op. En daarna was er paniek; ik had mij zojuist opgegeven voor een avond slam poetry. Meteen die eerste avond, bij het allereerste gedicht was het: Ja, dit is het. Dit is mijn manier, mijn stem, mijn liefde naar mezelf. 
Ja, dit is het. Ja, ik ben een verhalenverteller.