Mijn vader was kastelein. Het was een rustige man, geen man van veel woorden. Een goede kastelein praat niet, maar luistert.
Zijn vaste klanten op de woensdagmiddag – Dikke Toon en Witte Hannes – zaten aan de jonge klare en hadden net een rondje besteld. Ze waren druk aan het discussiëren over de armoe die ze vroeger hadden. ‘Wij waren zo arm’, zei Toon, ‘wij hadden niet eens een wasmachine. Mijn moeder moest alles met de hand doen, ocharm. En dat met dertien kinderen.’
Terwijl mijn vader de borrels neerzette vroeg Hannes: ‘En Wim, was het vroeger bij jullie thuis ook armoe troef?’
Mijn vader antwoordde: ‘Wij? Wij waren zo arm, wij hadden niet eens een moeder.’