‘Ik krijg zo’n leeg gevoel als ik eraan denk dat jullie ooit doodgaan,’ zegt mijn zoon van twaalf ineens. Ik hoor de emotie in zijn stem. ‘Maar ja,’ relativeert hij direct, ‘het hoort bij het leven’. Nog voor ik kan reageren, zegt hij dat hij gelooft in reïncarnatie. Dat je ziel in een zaadcel terecht komt, deze bij een eitje komt en dat daar iemand anders uit voortleeft. ‘Je ziel gaat naar een ander lichaam, maar niet je herinneringen,’ legt hij uit. ‘Als jij en papa overleden zijn, en ik later ook, dan kom ik jullie opzoeken voor een knuffel, want ja, ik hou van knuffels. En als jouw vader en moeder doodgaan, dan troost ik je wel hoor.’