Ik ben mijn postpartum gewicht nog niet kwijt, de spiegel liegt er niet om. Soms is liefde als een broek die knelt, je houd je adem tijdelijk in, in de hoop dat alles weer is zoals het ooit was.

Inmiddels zie ik de bermudadriehoek rondom mijn ogen. Ik kan er een schip in laten verdwijnen. 

Terwijl mijn lieve Alma begint te kermen, bedenk ik me: dit is mijn leven als moeder van een pasgeboren kind. Krampachtig balanceren op mijn tenen als een koorddanser, boven een strak gespannen wereld, tussen nabijheid en afstand. 

Mijn vroedvrouw zei: ‘Liefde is als een polkadans. Je doet vier stappen naar voren en twee naar achteren. Maar niet zonder vallen en opstaan.’