De man loopt achter zijn rollator het perron op en neemt plaats naast mij op de bank. Steels kijk ik naar zijn gezicht, hij lijkt onbereikbaar.
De eerstvolgende trein laat nog wel even op zich wachten, maar dan word ik getuige van de reis die voor deze man begint.
Hij kijkt een gat in de dag, springt erin en vertrekt voor een tijdreis. Zonder over te hoeven stappen bij een station reist hij door de afgelopen zesentachtig jaar en de beelden trekken aan hem voorbij. De emoties wisselen zich af en ik kan uit zijn gezichtsuitdrukking deze emoties duiden. Vertrokken van pijn, doorgroefd van zorgen, stralend van blijdschap, sprankelend van liefde, prikkelend van ondeugd, prevelend in geloof.