‘Zal ik ook een Ikje insturen voor de Ikjeswedstrijd?’, opper ik aan de ontbijttafel. Mijn man reageert verbaasd. ‘Maar je schrijft toch altijd serieuze dingen? Humor is best een vak apart.’ ‘Nou, het lijkt me gewoon leuk om het te proberen. Zo moeilijk kan het niet zijn.’ Manlief trekt een doe-wat-je-niet-laten-kunt gezicht en leest verder in zijn krant. Ik noteer alvast wat krabbels op een servet. Tevergeefs. Geen idee hoe ik iets moet schrijven dat grappig is, herkenbaar en kort. Manlief heeft gelijk. Het Ikjesschrijverschap is niet voor iedereen weggelegd. Mijn Ikjes en mijn ego verdwijnen in de prullenbak. Maar ik zal andermans pennenvruchten met veel plezier blijven lezen. En met gepast respect.