‘Het jeukt’ zeg ik, en omdat ik net heb gekrabd is het plekje op mijn pols ietwat bebloed.
Altijd ‘verdacht’, huid beschadigd, raar plekje was het, wist het altijd al. Ik weet zelfs het ontstaansmoment nog.
Ik stond in het solarium of zonnebank in de sportschool (zonnebank is inmiddels gesloten).
Ben zes jaar terug naar de huisarts gegaan, kreeg ik een klein tubetje je om te smeren. ‘vitaminegebrek’? Ik en mijn plekje worden nooit meer op tijd begrepen. Ik en mijn plekje hebben een verbond, we denken aan een vervroegde crematie, we gaan samen ten onder, ik en mijn plekje.