Een doodgewone dag, dacht ik. 

‘Even de prullenbak legen.’ 

Ik open de achterdeur en hoor: ‘Oaahhh.’

Ik sluit hem verschrikt en kijk door de ruit.

Ik zie een kraai en woest kijkt hij terug.

Laat ik me zomaar van mijn vrijheid beroven? Nee! Met een bezem in mijn hand ga ik opnieuw. 

Nu komt hij op me af. 

Zal ik mijn vader bellen? 

Ik bedenk dat sommige dingen ‘gewoon’ weer overgaan.

En het klopt. 

Ik vertelde het mijn vader. 

Hij lachte me uit. 

Twee dagen later schrok ik opnieuw. Even. Mijn vader zette een plastic kraai tussen mijn bloemen.

Hij staat er nog.

Als besef. 

Het kan zomaar anders zijn.

Lang leve de vrijheid.