Voor zijn achttiende verjaardag had ik mijn broertje beloofd hem mee te nemen naar een huisfeest in mijn studentenstad. Waar ik het – op z'n students – hield bij een paar blikjes bier, nam mijn broertje maar liefst twee flessen zelfgemaakte Moscow Mule mee. Daar heeft hij veel van uitgedeeld, hoor, maar toch bleven ze niet zonder consequenties. Het eerste teken van zijn beschonken staat was het vallen van zijn fiets op de terugweg, maar eenmaal thuis kwam de ultieme bevestiging toen ik hem een kopje bouillon aanbood (tegen de kater) en hij na een paar slokken van de warme, maar onmiskenbaar vette en zoute drank met een bedenkelijk gezicht de volgende vraag stelde: ‘Eva... wat voor thee is dit?’