Ik rij in mijn krakkemikkige auto, een politieman stopt mij. Het is midden in de nacht en ik rij al een uur op een stille landweg. Verbaasd neemt de man mij mee naar het station. Ik hoor het ze hebben over geesten. ‘Je rijdt als een spook’, is het enige wat ik uit het gesprek versta. Ik heb mijn zwarte hoodie aan, en zie er bleek uit. Mijn mascara is uitgeveegd en mijn haren zijn nat. ‘Maar is het zo erg?’, vraag ik aan de politie. Nee dat was het niet, ik reed tegen de richting in.