We deden proeven statische elektriciteit en daarna hadden we de Franse lerares die pal voor me op tafel ging zitten en losjes met haar benen zwaaide. Het knetterde zachtjes en de haartjes op mijn arm en alles kwamen overeind. Ze droeg nylons, geen panty maar kousen, die waren erger, dat wist ik. Ze zat geen ogenblik stil, reciteerde Franse werkwoorden tot en met de subjonctif. Zei ze: ‘Que je t’aime?’ Blosjes op haar wangen, rouge, rouge.

En ik maar denken aan andere dingen, Pythagoras, de gelijkbenige driehoek, ai, vonkjes, vlammetjes. Ik bleef na de les zitten.

‘Je was afwezig vandaag, Harry,’ zei ze, ‘Hou je niet meer van Frans?’