Na een bezoek aan mijn hoogbejaarde, maar krasse vriendin die kortgeleden haar man verloren had, verlangde ik naar de zee, naar het ruisen van de golven, het getij, de horizon, de zilte lucht, de opvliegende vogels. Mijmerend over de eindigheid van het bestaan, de zegeningen van een levenslange liefdesrelatie, maar ook over het afscheid dat ooit komen zal, liep ik langs de vloedlijn, bereikte ongemerkt het naaktstrand. Er stond een kille wind, geen mens te bekennen. Toch maar niet zwemmen.
Terug naar huis, stak een jonge vos de duinweg over, bijna argeloos, verbaasd omkijkend naar het ding dat vlak achter hem bewoog. Zijn snuitje was prachtig wit en spits. De oortjes stonden rechtovereind, de vacht glansde in het zonlicht.