Er zijn mensen op wier komst ik me moet voorbereiden, zelfs als ik ze graag zie, zoals Elena, mijn huishoudelijke hulp. Als een witte tornado raast ze door mijn huis. Geen mug, spin of stofje ontsnapt haar. Ook ik voel me tijdens haar bezoek verjaagd. De schrik sloeg me dan ook om het hart toen ik ’s ochtends, nog in nachtjapon, aan het ontbijt, op mijn mobiel las: ‘Goeie avond, we zijn terug, wat hebben we afgesproken? Ben ik morgen bij jou?’
Bang dat ze binnen een half uur voor mijn neus zou staan, haastte ik me te antwoorden: ‘Je hebt nog vakantie, ik verwacht je pas volgende week.’
‘Goeiemorgen, helemaal goed. Zie ik je dan.’
Beiden opgelucht, vermoed ik.