Ik zat koffie te drinken op een zonnig terras. ‘Kijk, ze is doorgelekt’, sprak mijn tafelgenote. Met een blik vol misprijzen op de doorgelekte vrouw maande ze mij achterom te kijken. Ik aarzelde. ‘Ben jij wel eens doorgelekt?’, vroeg ze, intussen haar blik onafgebroken op de vrouw gericht houdend. ‘Vast wel’, antwoordde ik. 
‘Zo smerig’, zei ze. Ik draaide me omzichtig en langzaam half om en zag de vrouw, op kruishoogte een menstruatievlek. ‘Zal ik haar even waarschuwen?’, vroeg ik, in de veronderstelling dat mijn tafelgenote de teneur van mijn opmerking zou begrijpen.
‘Ja, doe dat maar, ze heeft het niet door namelijk.’
Ik lek dit door, dacht ik. Ik lek dit door in een ikje.