Op een zondagochtend in het voorjaar kruipt onze dan zevenjarige oudste zoon bij ons in bed. Hij begint ons te bevragen naar de geloofwaardigheid van de goedheiligman. Hoe kan het dat Sinterklaas weet welke cadeautjes hij wil. Hoe kan hij de namen van alle kinderen weten? En wie zet die zak met pakjes bij de voordeur? We komen hem tegemoet. Zeggen dat wij Sinterklaas meehelpen, dat hij het inderdaad niet allemaal alleen kan. Dan besef ik opeens dat dit kind rijp is om van zijn geloof af te vallen. Over zijn hoofd heen kijken we elkaar aan, en ik zeg: ‘Weet je, Sinterklaas bestaat eigenlijk niet’.
‘Oh’, zegt hij, en slikt. ‘Dan bestaat de paashaas zeker ook niet.’