‘Niet een van ons’, concludeerde mijn Friese grootmoeder na een korte blik in mijn wieg. Geboren uit een mooie donkere moeder met Spaans bloed en een lange Fries, blauwe ogen en zeer geprononceerde neus. Niet begrijpend als zijn vader het later had over ‘Jodenjong’, talloze malen – vaak zonder woorden – herhaald, maar niet door vrouwen. Een cafébezoeker die teleurgesteld weg liep omdat mijn vriendin met Joden omging of dat ik spek aangeboden kreeg, ondanks publicaties in wetenschappelijke toptijdschriften, de vele voordrachten wereldwijd, de uitverkiezing van ‘Docent van het jaar master’, de slinkse machinaties om een vriendje benoemd te krijgen; je zult nooit een van ons worden. ‘Pa, ik heb mijn bul-uitreiking bij Sciences Po’ gelukkig... niet hier.