Mijn jongste was vaak overprikkeld wanneer ze net uit school kwam. Als kleuter had ze al behoefte aan rust en stilte. Of koud water.

Na een flinke driftbui, koel ik haar gezicht af onder de kraan. Zegt ze dankbaar, ‘Lekker, doe nog maar een keertje.’ Op de gang zitten totdat ze gekalmeerd is, helpt meestal ook.

Als we tijdens een vakantie aan het kamperen zijn in de bergen zegt ze opeens, ‘Hier hebben we geen gang, hè mama. Waar kan ik nou kalmeren?’

‘Oh, kijk mama, misschien kan ik daar toch op de gang staan’, en ze wijst met haar vinger naar een paar naaldbomen iets verderop.

Vervolgens loopt ze opgewekt naar de bomen, ‘Ja, daar kan ik prima kalmeren.’