Ik wilde een Ikje schrijven, maar besefte dat ik geen idee had hoe ik moest beginnen. Moet het grappig zijn, ontroerend, of gewoon een momentje uit het dagelijks leven? Ik zat daar, turend naar het lege scherm, alsof de letters vanzelf zouden verschijnen. Maar er kwam niets. Het leek simpel: een kort verhaaltje, 120 woorden, dat kan toch niet zo moeilijk zijn? Maar hoe langer ik nadacht, hoe meer ik twijfelde. Wat als het niet goed genoeg was? Wat als het helemaal geen Ikje zou zijn? En zo zat ik vast, een Ikje aan het schrijven over het niet kunnen schrijven van een Ikje. En dat was het, mijn Ikje.