We namen een hond. Een zwarte labrador reu. Elk moment van de dag – of nacht – was goed om bij je te zitten, te lopen, te rennen of rond te snuiven. We gingen naar parken en gebieden begroeid met bomen en struiken of naar zee.
Ik noemde hem Majak. Tijdens een periode van jeuk aan zijn huid krabde hij zich kale plekken. Sindsdien noemde ik hem vaker Majeukel. Later werd dat Peukel, want als hij de kans kreeg at hij paardenkeutels, de viespeuk. Nog later werd het Kreukel. Dat was toen hij oud werd en amper meer vooruitkwam van de artrose.
Majak werd ruim zeventien jaar oud. Vier woorden voor een hondenleven: Majak – Majeukel – Peukel – Kreukel.