De tuin van een restaurant in Wenen waar we vroeger al eens aten, ouderwets en wat stijfjes, maar goed. Ons tafeltje is maar voor één persoon gedekt, maar de leerling, die wat onhandig rondloopt in zijn zwarte pak, dekt snel bij. Alleen het tweede servet ontbreekt. Dat zal hij nog brengen.

De bestelde wijn komt. Het voorgerecht ook. Ik heb nog geen servet. De jongen krijgt van zijn cheffin opdracht ervoor te zorgen.

Gelukkig heeft hij – als teken van zijn waardigheid als ober – een witte servet over zijn arm hangen. Met een glimlach alsof hij mij iets heel bijzonders gunt, reikt hij het me aan. Geheel smetteloos is het helaas niet meer.