Onze buren, 1975.
Onze zoon van 2 jaar hoort onze zwaargelovige buurvrouw vertellen met haar hoofd tussen de coniferen, die als scheiding tussen onze tuinen staat. ‘Wij hebben gisterenavond op grammofoonplaten gedanst.’ Ik verlaat de tuin en laat onze zoon achter met zijn vriendinnetje van 3 jaar oud. Samen pakken zij al onze grammofoonplaten uit de boekenkast en leggen die naast zijn zandbak op ons terras. Af en toe eventjes kijken en... ik kon mijn ogen niet geloven. Samen stonden die twee vol enthousisame draaiend, dansend op onze grammofoonplaten, op twee platen van H. Belafonte na.
Ons terras lag vol. Woorden waren niet nodig. Dank aan onze buurvrouw. Waar kleine oortjes niet altijd goed voor zijn.