Omdat ik ben uitgevallen in het arbeidsproces, heb ik mij aangemeld als vrijwilliger bij het nabijgelegen zorgcentrum. Ik zing en speel er gitaar voor een groepje bewoners. Als ik de deur naar het dagverblijf openzwaai, zitten er al drie dames op me te wachten. ‘Wat fijn, ze is er weer’, roepen ze in koor. Ik zie hun gezichten oplichten. ‘Dus ik mag toch nog voor jullie komen spelen’, zeg ik met een knipoog. ‘Ja graag’, zegt een dame waarvan ik weet dat ze inmiddels 99 lentes jong is. ‘Maar we zijn vooral blij om jóu weer te zien.’ En dat brengt me precies bij de kern van mijn proces: ik hoef alleen maar te ‘zijn’, precies zoals ik ben.