Soms luister ik weer naar zijn laatste adem en wordt hij morgenochtend niet meer wakker. Hij vertelde de verpleegster dat hij nog één keer een Spitfire zou vliegen, zocht in de wolken witte vogels die uiteindelijk donkerblauw moesten worden, en telde grofweg de herfstblaadjes waarvan hij niet wist waar de meeste gebleven waren.
Hij klampte zich aan mij vast en tranen biggelden over zijn wangen. ‘Niet van verdriet’, zei hij en ik moest ze bewaren, die tranen.
Geen filters of obstakels meer, geen taboes, ik waste hem en hij straalde; ik mocht hem eindelijk zien. De druppels aan zijn wimpers.

Ik telde de dagen en hij zong: 'Eén, twee, drie.'
Onze foto’s voor altijd in hem geborgen.