Ik passeer bij het station, zoals elke dag. Ik heb een lichte angst van het groepje jongens dat verder op mijn pad staat. Niet waarom je zou denken. Ik ben namelijk zelf ook een jongen, maar ik hoor het al in mijn hoofd. De twee lettergrepen die ik al zo vaak te horen kreeg. Soms naar mij toe. Soms als beledeging naar een ander.
‘Ho-mo’. Het woord glipt eruit, net als ik dacht. Ik voel me wat sommigen zouden noemen: ‘een sneeuwvlokje’. Anders. Fragiel.
Toch denk ik in mezelf: een sneeuwvlokje is ook uniek. Het is mooier dan de regen die het natuurfenomeen met gemak zou kunnen wegwassen.
Verder staat nog een groepje. Mijn vingers gekruist.