‘Eva, het is geen polonaise!’
Mijn zanglerares onderbreekt de aria. Hoe vaak had ze me gezegd om niet te bewegen tijdens het zingen en toch sta ik telkens heupwiegend met vrolijke armen mee te zwaaien op de muziek. Ik heb er zo'n zin in.
Ze staat op en zet me voor de grote spiegel.
Haar daadkracht heeft effect, want eenmaal oog in oog met mezelf verander ik in haar ideale rolmodel.
‘Sta stil hè!’, benadrukt ze nog eens.
‘Stilstand is achteruitgang!’, sputter ik eigenwijs.
Met een moeilijke zucht schuift ze weer achter de piano, maar zodra ik begin te zingen verschijnt er een brede glimlach op haar gezicht.
De spiegel staat doodstil!