Het is de laatste ronde. Het kleinst mogelijke parcours. De straat uit, de dwarsstraat in naar het volgende blok. Daaromheen. Weer terug. Of andersom. In dat volgende blok woont een stel met ook zo’n hondje. Hij is ’s avonds aan zet voor het slotrondje. Linksom of rechtsom. We treffen elkaar op de hoek van mijn blok. Hij met sokken in badslippers. Ik op sloffen. Dag, zegt hij. Dag, zeg ik. Een knik. De grote ego’s van onze kleine honden botsen, zoals altijd. Het bekende gekef en gegrom. Rustig rukken we aan de lijn en trekken de beesten mee. Allebei naar ons eigen blok. Fijne avond, zeg ik. Goede reis, zegt hij.