Het is vroeg in de ochtend en ik zit bij mijn vriend thuis op zijn te kleine, grijze IKEA-bankje, een overblijfsel uit zijn bij elkaar gescharrelde inboedel van toen hij Düsseldorf voor Utrecht verruilde.
Beteuterd komt mijn vriend uit de badkamer en zegt: ‘Ik heb een pluisje op mijn kin.’ Waarom dat erg is en je daar zo beteuterd bij zou kijken vraag ik me af terwijl hij zich naast me wurmt.
Plichtsgetrouw bestudeer ik zijn stoppelbaardje. ‘Nee hoor, ik zie niks’, zeg ik.
‘Jawel. Hier’, zegt ie op een zelfbewust-aanstellerige toon en wijst. 
Aha. Daar, tussen de haren op zijn kin. Geen pluisje, maar een heel klein rood bultje met een haast onzichtbaar wit puntje.