‘Prachtige dag voor een uitje,’ probeert mijn bestofte tweewieler op lebberende banden. ‘Morgen weer regen …’, gaat hij slinks verder. 
Tot slot kucht hij, rammelend met karkas en rosse ketting, ‘Rust roest!’

‘Zou het?’, weifel ik, het laatste restje havermout uit mijn kom schrapend en zowel antwoord als moed op de bodem zoekend. ‘Zou het?’

Ik schud de horror van lekke banden en wolkbreuken uit mijn hoofd, grijp resoluut naar de fietspomp, een glimlach om de lippen. De flandrien in mij wint. Altijd. 

Borst vooruit in de denkbeeldige regentrui, spring ik in het zadel, als was ik weer tien. Kijk mama, zonder handen! 

Onder het hese gerinkel van de bel, zoeven we de hoek om.
Recht het tramspoor in.