Ik lig achter haar. Mijn hand op haar zij. Ze slaapt diep. Dat hoor ik aan haar ademhaling. Mij lukt het nog niet. Lepeltjes, denk ik. We zijn lepeltjes. Theelepels, eetlepels, soeplepels … Je moet wat, als de schapen je de keel uithangen. Opscheplepels…

Dan knijp ik, bij wijze van inslaapvalschok, in haar zij. Ze vliegt een meter overeind, voor mijn gevoel. ‘Wat doe je?’ vraag ik, inmiddels slaperig.
‘Wat doe ík?’ zegt ze klaarwakker. ‘Wat doe jíj? Ik sliep.’

‘Oké’, mompel ik. Geen idee waar ze het over heeft. ‘Truste.’