Leeftijd
In de trein wordt de stoel naast mij aangeboden aan een meneer. Zacht mopperend ploft hij neer. ‘Dat is al de tweede vandaag die denkt dat ik oud ben.’ Na een glimlach kijken we stilletjes voor ons uit, in de stiltecoupé. De trein komt weer tot stilstand en hij staat soepel op om uit te stappen. ‘Succes met je school’, zegt hij en hij verdwijnt in de massa. Glimlachend reis ik door naar mijn werk.
Carline van Breugel