Samen met een vriendje had ik een diepe kuil gegraven in zijn achtertuin. We legden er een plastic schelpenbadje op als deksel, dat meteen brak toen ik er met een aanloopje op sprong. Het hing als een blauwe tutu om mijn middel. De moeder kwam boos naar buiten, mijn gestamelde ‘ik ben gevallen’ geloofde ze natuurlijk niet. Wáárom had ik niet gezegd dat ik was gestrúíkeld? Vallen deed je ergens vanaf, struikelen deed je ergens over, dat was veel logischer. Het achtervolgde me dagen, ik had de schuld over mezelf afgeroepen door mezelf slordig uit te drukken.

Ik hou nog steeds van woorden en gebruik ze het liefst met precisie.