Elkaar zit met ons tweeën aan de keukentafel. Ze proeft en praat mee met twee monden, kijkt met twee paar ogen, luistert met twee stel oren, hongert met twee hongers. Ze is op haar hoede, houdt een oogje in het zeil, weegt op twee schaaltjes. Elkaar weet hoe het zit en was en hoe het nooit meer worden zal hoewel er niets veranderd is. Het is de oude tijd die elkaar in de weg zit. Elkaar van vroeger kan niet wat wij nu graag willen. Elkaar roept ons maar wij blijven bij ons zelf. Elkaar mist ons en ik mezelf.