Het apparaat voor de flesseninname loeit dat het krattenmagazijn vol is. De twee kinderen die ermee bezig zijn, concluderen dat ze alle flesjes afzonderlijk moeten gaan invoeren. ‘Nee jôh, dat hoeft toch niet,’ zeg ik ze. Ik loop naar voren en druk een tijdje op de bel, loop dan terug naar het einde van de rij.

‘Kunt u een beetje normaal doen?!’ Een AH-medewerker is naast mij opgedoken, een knul van een jaar of twintig. Hij is van mening dat ik veel te lang op de bel heb gedrukt. Naar mijn weerwoord luistert hij niet, want voor hem is het duidelijk, zijn oordeel is geveld: ik ben een aso.