Ik studeer voor de tweede keer in mijn leven. Dit levert mij nieuwe kennis én nieuwe vriendinnen op. Die vriendinnen zijn iets jonger, jaartje of twintig, maar ze complimenteren mij regelmatig met mijn jeugdige verschijning. Vandaag word ik echter keihard met mijn neus op de feiten gedrukt. Na college proberen een vriendin en ik op station Amsterdam-Zuid onszelf in een overvolle trein te proppen. Ik roep luid dat ik niet zonder haar in wil stappen. Zo probeer ik te bewerkstelligen dat anderen haar erlangs laten. Gelukkig is er een vriendelijke man die ruimte maakt en tegen mijn vriendin zegt: “Toe maar, ga maar naar je moeder.”