De vader van mijn collega was dementerend en woonde al een tijdje niet meer zelfstandig. Hij was een vrolijke gezellige man die de sfeer er goed inbracht onder de bewoners en het personeel. Hij vond dat hij er zelf nog goed aan toe was vergeleken met de anderen met wie hij in het verzorgingshuis leefde. Bij de avondmaaltijd werd hem gevraagd het gebed te leiden. Dat deed hij maar al te graag en hij bedankte de Here voor het vlees, de gebakken aardappels, de appelmoes en de slabonen. Hij ontving een luid applaus. Plotseling keek hij enigszins verbouwereerd om zich heen, stootte zijn buurvrouw hardhandig aan en vroeg op luide toon: ‘Het waren toch wel slabonen of niet?’