Ik reis tegenwoordig bijna nooit met de trein, maar vandaag is het zover. Iets voor 9 sta ik voor de poortjes in de stationshal. Met mij een handjevol mensen. Stipt 9 uur komt iedereen in beweging. Ik hoef niet lang meer te wachten op ‘mijn’ trein. Op de heenreis zit ik in een verder lege vierzitter. Op de terugreis zit ik echter op een klapstoeltje vlak naast de treindeuren. Net als vroeger. Ieder station dat we passeren voelt alsof ik terugreis in de tijd, naar mijn jeugd en studententijd. Alsof ik stukjes van mezelf hervind. En terwijl de stations passeren, hoop ik maar. Dat ik de gevonden stukjes mee mag nemen naar huis, om mijn puzzel weer compleet te maken.