Wanneer ik rustig op mijn terras zit, merk ik dat het merkwaardig stil is, dit is nochtans iets orthodox op het platteland, enorme stilte. Maar dit is anders, er ontbreekt iets cruciaals. Ik denk na over wat er ontbreekt, ik heb mijn schoenen aan en mijn parasol staat open, ik heb mijn drankje, maar toen werd het mij gewaar. De hond, dat blije, zorgeloze organisme die altijd op zoek is naar aandacht en eten. Mijn Duitse herdershond, Nina. Ik mis het als ze er niet is, ze fleurt me altijd op. Maar daar komt ze, ik zie haar kwispelende staart en haar stralende snuit.

En toen was mijn terras compleet.